Sesja nr.2

Sesja nr.2

- Kikamora wstawaj... już ranek.

Kikamora została obudzona przez swego brata.

Przetarła oczy i spojrzała na niego.
- Już, już...
Ziewnęła.
- Nie wyspałam się...
Westchnęła cicho i wstała z łóżka.
- Co dziś za zadania wyznaczył nam ojciec?

- Jak dziecko.

Westchnął teatralnie starając się nie śmiać

- Potrzebuje drewna do kuźni. będziesz musiała zanieść ojcu i mi obiad. Nazbierać ziół dla Starej Rasiry... To chyba wszystko... CHYBA...

- Dobra zajmę się tymi ziołami najpierw.
Powiedziała, wzięła plecak, przyczepiła sztylety do ud i weszła do kuchni, chwyciła kawałek chleba i zaczęła go jeść wychodząc z dom. Nim zniknęła w drzewach zdążyła już zjeść chleb. Ruszyła na polanę i zaczęła zbierać zioła.

- Zbierasz zioła.

Bardziej stwierdziła niż zapytała. Była to Sara. Uczeń medyk.

- Jeśli chcesz to mogę skończyć to za ciebie. Bil prosił bym cię do niego ściągnęła... Ćwiczy strzelanie przy strumieniu...chyba przy starej sośnie...

- Dzięki Sara, został jeszcze do zebrania piołun a tak to już wszystko jest.
Uśmiechnęła się do niej.
- Wiesz czego Bil ode mnie chce?
Spytała i podała jej torbę z ziołami.

- Kto wie... bądź jednak ostrożna.

Wyjęła z torby sierp.

- Jak będziesz mogła po powtórz mi co powiedział.

Zajęła się zbieraniem ziół

- Dobrze, z nim nigdy nic nie wiadomo.
Uśmiechnęła się i weszła głębiej w las, po dłuższej chwili znalazła Bilego, chwilę go obserwowała, poczym wyszła zza drzew.
- Sara mówiła, że mnie wzywałeś.
Powiedziała i podeszła bliżej.
- O co chodzi?

- Wzywałem?

Skrzywił się.

- Nie jestem jakimś ramole który każe do siebie mówić mistrzu i wzywa kogo zechce.

Wypuścił strzałę.

- Pomożesz mi zarobić.

Stwierdził naciągając kolejną strzałę.

- Zasadzimy się na pewnych przejeżdżających i uratujemy wiat od i nikczemnej obecności. By uspokoić twoje sumienie dodam że to mordercy...

-Przecież ojciec mnie za to wychłostać każe.
Powiedziała patrząc na niego.
- Wiesz jaki on jest i nie znosi jak się w coś mieszam.
Odsunęła się trochę od niego.

- Masz racje

Wypuścił strzałę.

- Niech dalej zabijają. Niech inne dzieci tracą matki... jak ty i oboje rodziców jak ja.

Naciągną kolejną strzałę i prawie natychmiast ją wypuścił.

W jej oczach pokazały się łzy.
- Dobrze, pomogę Ci.
Powiedziała i westchęła cicho.
- Jak zwykle mnie w coś wpakujesz...

- Ja?

Poszedł zebrać wystrzelone strzały.

- Nie mów jednak starszym... uznają że to zbyt niebezpieczne. Jednak może namówisz jeszcze kogoś z naszych... z młodych...

- Więc zróbmy to we dwoje.

Uśmiechnął się i mrugnął do niej.