Sesja nr.2

- Przeżyj poprostu.

Powiedział zirytowany.

- Wejdź do łoża jakiegoś zamożnego kupca niech cię chroni, czy co tam sobie wymarzysz.

Spojrzała na niego.
- Może ty mógłbyś mnie wziąść na nauki? Wkońcu tyle lat mnie obserwowałeś. Przyją do Bractwa Krwi, wtedy miałabym szanse przeżyć.

Mag roześmiał się szyderczo.

- Chcesz zostać wpuszczona do naszej akademii od tak? Po za tym to nie jest bezpieczne dla takich słabych dziewcząt jak ty. Jednak mam ci trochę pomóc. czego potrzebujesz?

-Wtedy mogłabym stać się silniejsza...
Spojrzała na niego.
- Obserwowałeś mnie całe moje życie i wiesz, że jak chcę to potrafie wiele zrobić... Proszę przyjmij mnie do bractwa, a napewno nie pożałujesz swego wyboru, dam z siebie wszytsko i nawet więcej.

Poczuła ból na policzku. Miała tam małe rozcięcie.

- pytam po raz ostatni czego potrzebujesz by przeżyć? Jeśli jeszcze raz wspomnisz o akademii odejdę nie pomagając ci już nigdy.

Spojrzała na niego.
- Mogłbyś pokazać mi jak walczyć? Opcja z łóżkiem kupca to nie dla mnie.
Uśmiechnęła się lekko i wstała. Wszystko co było w nim fascynowało ją, ta ogromna moc.

- Nie. Pytając czego potrzebujesz miałem namyśli rzeczy a nie marnowanie cennego czasu ucząc taką małpę nowych sztuczek.

W jego głosie wyczuwało się narodziny furii. Przypuszczała że jeszcze trochę a jej żywot (mimo jego słów) zakończy się właśnie tu.

Posmutniała...
- Chcesz abym przeżyła, ale jak mam to zrobić? Kolejna osoba uświadamia mi, że jestem tylko marną istotą.
Po policzkach popłynęły jej łzy. Podniosła swoje rzeczy z ziemi, zarzyciła torbę na ramię i weszła głębiej w las. Nie odwracając się. Nie słyszała aby szedł za nią, kilka kroków później dotarła nad mały strumyk. Usiadła przed nim.
- Dlaczego wszystko co złe musi przytrafiać się mnie?
Po policzu popłynęły jej łzy.
- Matko, tak mi Ciebie brakuje, byłaś jedyną osobą, która widziała we mnie człowieka a nie marną istotę. Teraz została mi samotność, wygnanie, przekleństwo i prawdopodobnie śmierć.
Wytarła łzy z policzka.
- Zaraz świat ma przestać istnieć gdy dzieci lorda zginą. Może tak będzie lepiej, świat zniknie raz na zawsze, pochłonie go nicość.
Wyszarpnęła z ud swoje sztylety.

Usłyszała świst i po chwili w ziemi tuż przy jej stopach wbiła się włócznia. Piękna zdobiona złotem broń. Jednak zaraz skurczyła się przemieniając w wisiorek. Zapewne prezent od zamaskowanego maga...

Odłożyła sztylety na bok, wyciągnęła rękę w stronę wisiorka.
- I na co mi to dajesz?
Westchnęła. Wzięła wisiorek do ręki.
- Opchnie się go w jakiejś wiosce, przynajmniej będą pieniądze na jedzenie.
Powiedziała do siebie cicho. Wrzuciła go do swojej torby. Zjadła kromkę chleba i trochę sera, poczym zdjęła z siebie ubranie i weszła do wody.
"A może jednak nie?"
Siegnęła dłonią do torby i wyjęła wisiorek, było coś w nim dziwnego, zawiesiła go sobie na szyji.

To było dziwne uczucie. Miała wrażenie jakby od zawsze potrafiła walczyć włócznią. Wiedziała również jak zmieniać jej formę na włócznie, bądź wisiorek. Miała również wrażenie że przedmiot ma inne nieznane jej moce. Przyjdzie jednak czas gdy nauczy się w pełni wykorzystywać owy dar.

Wyszła z wody, ubrała się szybko. Dotknęła wisiorka i w jej ręku pojawiła się włócznia.
- To niesamowite.
Potrafiła wszystko nią zrobić.
- Dziękuję. Tylko gdzie teraz się udać.
Zamyśliła się. Dzień się kończył. Posatnowiła przeczekać tutaj noc. ułożyła się w wysokij kępie trawy i po chili usnęłą.

- Gdzie ja cholera jestem... Ten pierdziel musiał mnie do jakiegoś zadupia wysłać.

Była jeszcze noc. Przednią siedziała złota małpa rozglądając się wokoło. Po chwili pyknęło i na trawie leżał jej wisiorek zmieniający się w włócznie.

Obudziła się. Spojrzała na włocznię.
- Zaraz zaraz, czy mi się wydawało czy mój wisiorek była przed chwilą małpą.
Wzięła go do ręki. Zastanawiała się jak z wisiorka zrobiła się małpa.
- Pokaż się...

Nic się nie stało.