Sesja nr.2

- Więc jesteś głupia?

Zapytał z zaciekawieniem.

- Czemu tak uważasz?
Spojrzała na niego ze złością.

- Ta osoba... jak go określiłaś - brat - jest znanym wojownikiem. Tego rzecz jasna nie musiałaś wiedzieć. Jednak...

Zamilkł na chwile.

- Widzę przez czas, że jego miecz był ogromny. Tak wielki że mógłby nim walczyć tytan, tak wielki iż można by nim kruszyć mury zamków... a ty?

Uśmiechnoł się krzywo.

- Przywołałaś włócznie która w porównaniu do jego broni była zabawką. Obrażałaś go, bo się nie bałaś. On miał u swego boku drożynę. Ty byłaś sama. Liczebnie nie miałaś szans, a w rzeczywistości każda z tych osób mogła cię zabić i to z łatwością - tego oczywiście wiedzieć nie mogłaś. Nadal jednak pozostaje przewaga liczebna. Więc jesteś głupia czy nie?

- Nie jestem głupia, byłam na niego wkurzona...
Westchnęła.
- Przydzielono mnie to tej karawany a on zachowywał się jak arogant.
Powiedziała.

- Gdy smok - przepraszam za określenie - nasra ci na dom to rzucisz się na niego z igłom w dłoni?

Miała wrażenie że ta rozmowa bardzo go zajmuje. Miała wrażenie że ciekawi go bardzo jej tok myślenia.

-To logiczne, że nie.
Powiedziała patrząc na niego.
- Jestem istotą, a raczej byłam bardzo kruchą. Chociaż to się zmieniło jak miałam medalion, jakoś wtedy stałam się hmmm troche bardziej agresywna, nawet nie wiem jak to wyjaśnić, a zresztą to i tak już nie ważne.
Westchnęła

- Więc obiecuje ci że nie odzyskasz tego przedmiotu. M<a na ciebie zgubny wpływ.

Pokiwał brodą

- Tak będzie lepiej...

-Ależ ja chcę go odzyskać, bez niego czuję się nikim, tak jak wtedy gdy nie wiedziałam o jego istnieniu.
Powiedziała.
- Ten medalion pozwolił mi uwieżyć w siebie, może dlatego, że jest w nim dziwna moc, która mnie fascynuje. Zawsze fascynowała mnie magia, ale musiałam to ukrywać, w moich stronach zostałabym za to zabita.
Westchnęła.

Była pewna że miał puste dłonie i nie sięgał do żadnej kieszeni. Mimo to teraz zwisał mu z dłoni jej medalion.

- Pożegnajcie się.

Medalion rozpadł się w chmurze złotych iskier

- Rozbiłem go na miliardy części i ukryłem każdą z tych części nich w innym wymiarze. Jeśli chcesz szukaj, jednak ja uwolniłem się od twojego głupiego szał.

Spojrzała na niego wściekle.
- Jak mogłeś....
Po jej policzkach pociekły łzy.
- Ciekawe jak ty byś się poczuł gdybyś stracił swoją magię.
Warknęła na niego.
- To ty jesteś złem wcielonym nie ten medalion, ten medalion był darem od maga 100 razy bardziej potężnego od Ciebie.
Odwróciła od niego wzrok, poczym sama się odwróciła.
- Zniszczyłeś jedyną cenna rzecz dla mnie, zrób teraz przynajmniej użytek i mnie także zniszcz.
Po jej policzku nadal płynęły łzy.

- Poproś mnie o to jeszcze dwukrotnie a to uczynię.

Powiedział spokojnie.

Po policzkach nadal płynęły jej łzy. Była wściekła na maga.
"Jestem dzieckiem Lorda, muszę wziąść się w garść."
Spojrzała na niego ze wściekłością. Poczym ruszyła w głąb lasu jak najdalej od niego. Musiała znaleść rozwiązanie jak się dostać do innych wymiarów i odzyskać medalion.

- Więc nie masz już żadnych pytań?

Zapytaj niemal ze smutkiem

- Mam wiele pytań, ale teraz mam ważniejszą sprawę na głowie.
Spojrzała na niego wściekle.
- Poszukaj sobie kolejnej ofiary, której możesz zniszczyć coś cennego tak jak mi.
Westchnęła i odwróciła się plecami do maga.

- Żegnaj więc... pozostawię ci sama w świecie umarłych.