Sesja nr.2

Miała tyle nurtujących pytań, ale nie miała komu ich zadać, była sama w dziwnym miejscu.
"No i co ja mam teraz zrobić?"
Usiadła na skraju lasu i patrzyła w pustynię, nie widziała nigdzie jej końca.

- Ciężka sprawa co?

Usłyszała za sobą głos.

- Tak cięzka.
Westchnęła i odwróciła głowę aby sprawdzić co lub kto do niej mówi.

- Dziwna reakcja jak na samotną nagą kobietę która zgubiła się w lesie.

Był to płomiennowłosy mężczyzna z opaską na oczach. Mimo że była prawie pewna że nic przez nią nie widzi poruszał się jak wszystko widział.

- Jestem Gis Deri Kalok Jaro Haladaras.

- Wszystko co jest wokół mnie jest dziwne, więc moje reakcje także są dziwne.
Powiedziała smutno.
- Jestem Kikamora.
Przedstawiła się grzecznie.
- Masz może jakąś bluzkę na zbyciu? Krępuje mnie to, że siędzę nago przed mężczyzną.
Powiedziała

- Utraciłem dawno wzrok, wyczuwam jednak otoczenie dzięki magi. W skrócie nie musisz się wstydzić.

Klasnął w dłonie wypowiedział parę słów i uderzył pięścią w drzewo. Dziewczyna wzdrygnęła się. Jak na niewidomego maga zadawał szybie ciosy rękoma. Drzewo rozpadło się w złotych barwach. Gdy złote iskierki zniknęły leżało na ziemi ubranie. Idealne do jej rozmiarów, choć nie dokończa w jej guście.

- Więc zginałaś tak?

Zapytał z ciekawością w głosie.

- Opowiesz mi o tym?

Włóżyła szybko na siebie ubranie...
- Zginęłam?
W tym momencie stanęła jak wryta, przypomiało jej się jak została przecięta mieczem na pół.
"Czyli to jednak nie był sen, jednak jestem martwa"
- Skoro tak mówisz, zginęłam i jak sądzę znalazłam się tutaj.
Westchnęła.
- Zostałam zabita przez "brata", syna naszego wspólnego ojca Lorda Mordu.
Powiedziała cicho.

- Tak zginęłaś... opowiesz mi o tym? Opowiedz mi o tym w całości, od początku do końca... jeśli łaska. Przy okazji... odejdźmy w głąb lasu bo To może przyjść...

Spojrzała na niego.
- Co może przyjść.
Podążyła szybkim krokiem za nim.
- Skoro i tak jesteśmy martwi, nie ma się czym przejmować kolejny raz nie można umrzeć prawda?

- Kto jest marty?

Zapytał śmiejąc się.

- Sądząc po twoich słowach nie jesteś magiem i nie przebywasz wśród nich. W śród mych braci i sióstr me imiona są dobrze znane. Jednak najczęściej nazywają mnie Kroczącym. Przebywam tam gdzie chce. Bez względu na odległość i czas.

- No skoro zgineliśmy powinniśmy być martwi...
Westchnęła.
- Niestety nie znam się na magii i niewielu widziałam magów w swym życiu.
Powiedziała.
- No to skoro hmmm nie jesteśmy martwi to co to jest za miejsce i przed czym się wolałeś schować w głębi lasu?
Miała tyle pytań, znalazła osobę, która choć na część z nich jest w stanie udzielić jej odpowiedzi, Na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech.

- Na nie jestem martwy, ale o tobie tego nie powiedziałem. O powiedź mi o tym jak zginęłaś.

Powtórzył z naciskiem w głosie.;

Spojrzała na niego.
- Jak już mówiłam zostałam przecięta na pół mieczem, mieczem obdarzonym magia.
Spojrzała na niego.
- Sama także miałam taką broń, broń zaklętą w wisiorku, prezent od Bractwa Krwi.

- Opowiedz mi od początku do końca.

Nalegał.

-Dostałam zadanie od komendanta milicji obrony karawany.
Powiedziała.
- Gdy zbliżyłam się do miejsca, widziałam wsród osób czarną elfkę, maga i mojego "brata" syna Lorda. Nie odpowiadał mi on za bardzo, wkońcu doszło do sprzeczki i kazał mi się wynosić. Więc ruszyłam coś tam mówiąc na niego o ile pamiętam użyłam słowa gbur. Poczym on pobiegł za mną. Użył medalika i w jego ręku pojawił się miecz. Ja użyłam swojego i w mej dłoni pojawiła się włócznia. Wtedy uświadomiłam sobie że jest moim "bratem" i powiedziałam, że nie użyję broni przeciwko niemu, kazano nam się panować nad przekleństwem, które jest w nas. Ale on nie zapanował, pamiętam jeszcze spadający na mnie miecz i tyle.
Powiedziała cicho.