Sesja nr.2

- Wkurzasz mnie.

Powiedział choć na jego twarzy pojawił się uśmiech.

- Zrozum jedno. W naszej grupie jesteś jako gość, więc zachowuj się jak gość.

Stuknął kilkakrotnie palcem w rękojeść miecza na plecach.

- Jasne?

[Twoja postać i ty jako użytkownik macie ciekawą zdolność - wkurzanie ludzi i (chyba) nie zdajecie sobie z tego sprawy]

- Ty to nazywaj jak chcesz, nie czuję się gościem i nim nie jestem.
Westchnęła.
- Mam was bezpiecznie odtransportować na miejsce i dalej każdy ruszy swoją drogą.
Powiedziała nad wyraz spokojnie.
- A to że chce zrobić to jak najszybciej to dla waszego dobra.
Wskazała na maga i elfkę.
- Niektórzy nie potrafią zrozumieć obcych ras i magów, mogą was osądzić o czarnoksięstwo i kazać zabić.

- Papiery...

Powiedział z westchnięciom wyciągając w jej stronę rękę. Drowka zaśmiała się złośliwie, wojownik wyglądał na urażonego. mag nadal nie okazywał żadnych uczuć.

Podała mu dokument, który otrzymała od "brata"
- Nie dąsaj się tak.
Westchnęła, widziała, że coraz więcej ludzi im się przygląda.
- Naprawdę radzę wam się pośpieszyć.

- Zamierzam

Powiedział wyraźnie zły drąc przy tym papier.

- A teraz spierdalaj. Nie chce cię w drużynie choćby na minute.

Kobieta zbliżyła się do dowódcy.

- Nie zamierzasz jej zabić?

Zapytała słodko.

- Głupota nie jest przestępstwem.

Splunął na ziemie i odwrócił się. Drowka przesłała jej buziaka i ruszyła z oddalającymi się już kompanami.

- I bardzo dobrze.
Zaśmiała się.
- Trudno by było z takimi gburami wytrzymać.
Znów się zaśmiała i ruszyła w przeciwnym kierunku, zamieżała iść do małej wioseczki oddalonej o pół dnia drogi stąd.
"No cóż, było przynajmniej śmiesznie" Zaśmiała się w duchu.
"Miałam nadzieję,że mnie nie wezmą, w takim towarzystwie nie wytrzymałabym minuty." Uśmiechnęła się do siebie.
"Nie ma na co czekać, trzeba iść dalej."
Ruszyła na wschód.

- Ty czekaj!

Wrzasnął z furiom w głosie. Odwrócił się w jej kierunku i zaczął biec. Zerwał z szyi wisiorek który zmieniał się w miecz.

- Coś ty kurwa powiedziała?

Miecz zaczął błyskawicznie rosnąć. Z krótkiego miecza przekształcił się w miecz jak dla olbrzyma. Miecz był tak wielki i wyglądał na tak ciężki że nawet pięciu osiłków miało by problem go unieść, a on trzymał go w jednej ręce która nawet nie drżała z wysiłku.

- Morda w błoto suko i błagaj o wybaczenie.

Poczuła emanujące z niego zło. Miała wrażenie że widzi wokół jego ciała czerwień. Czuła strasz. Wielkim wysiłkiem woli powstrzymała się od desperackiej ucieczki. Jej ciało zaczęło drżeć. poczuła zimny pot na swej skórze.

Starała się szybko uspokoić, pod wpływem swojego wisiorka w jej dłoni pojawiła się włócznia.
- No, no kolejny "brat".
Spokój powoli wracał. "że też nie zwróciłam uwagi na jego wisiorek, no cóż..."
Spokojnie trzymała włócznie w prawej dłoni.
- Jeden z naszych miał rację, nie wszyscy potrafią panować nad złem przekazanym od naszego ojca.
Westchnęła.
- Prosze bardzo chcesz zrobić sobie urzytek z mieczyka to rób, niestety chcąc nie chcąc jesteś moim"bratem" i ja nie użyje włóczni przeciwko Tobie, mam wzbraniać się od złego nasienia, które jest w nas.

Napastnik wykonał cięcie mieczem, rozdzierając ją na dwie części. Wnętrzności wypływały z niej, wraz z krwią i innym płynami. Nie czuła bólu. Szok był z byt silny by odczuwać cokolwiek. Umierała.

Czuła zimno. Czuła zimno, głóg i palące pragnienie. Rozejrzała się. Wokół niej były same drzewa, a ona... leżała nago na ziemi. Nic nie posiadała, nawet tej wspaniałej włóczni. Nic jej nie pozostało prócz umiejętności, które nie były zbyt dobre i pożyteczne. Jednak co było najważniejsze i najdziwniejsze była cała. Czuła ból (średni) jednak była cała i zdrowa nie licząc przeziębienia od leżenia na zimnej ziemi.

"Jak to możliwe, przecież ja nie powinnam żyć."
Obejżała swoje ciało, było całe.
"Co tu się dzieje..."
Dotknęła ręką swojej szyji...
"Nie ma go, muszę go odnaleść i skombinować sobie ubranie..."

Co zamierzasz? Wokół pełno drzew i nie wiesz gdzie jesteś.

"Gdzie ja do cholery jestem..."
Popatrzyła na mech znajdujący się na drzewach.
"Ahh, ok tam mam północ, na północy jest najwięcej miast, chyba, że już dawno minęłam szlak."
Ruszyła w kierunku północy.

"na północy jest najwięcej miast" . Może to i prawda jednak, to co ujrzała całkowicie ją zaskoczyło. Las który wygląda tak jak z jej stron zakończył się pustynią. Nie miała pojęcia jak to możliwe. Sądziła że jedno wyklucza drugie. Nawet jeśli na pustyni rosły drzewa to nie takie jak z jej stron. Chłód lasu został przegoniony przez skwar padający z niebios.

"O co tu chodzi?"
Trzymała się skraju lasu...
"Cholera, spróbuję w takim razie wschód"
Przyjżała się drzewom i szybko odszukała odpowiedni kierunek.
"To wszystko jest chore...gdzie ja jestem?"

Pustynia... Wszędzie pustynie. las niczym wysepka otoczona może rozpalonego piasku. Magia? Cud? Czy niezwykła oaza. Przez jej myśl mignęło że może ma to coś wspólnego z nią i z Lordem Mordu, bądź z magicznym obiektem przybierającym wiele form.