Amazonia

- Ta... raczej ta.

Spojrzał na zegarek (jest z podświetleniem czy nie - jak nie to podszedł do ogniska Razz

)

- Czuwamy po trzy godziny? Pasuje wam?

-po dwie. Nie możemy sie wykańczać.-rzekł Damian.
-My z Kamilem potrafimy wytrzymać w nocy trzy-zaoponował Marc.
-Ja nie mówie że nie umiecie ale...

- Trzy godziny po trzy osoby... Wtedy niema mowy o wykańczaniu się. Będziemy mieli sześć godzin snu. Ja zacznę i idźcie kimać.

Jeszcze jest czas... Nie jesteśmy małe dzieci by o 7 kłaść sie spać. poza tym./.
Ja ide sie przejść_ Martyna wstała i zaczeła odchodzić.

- Nie gdzie nie idziesz!

Warknął i "rzucił" się w jej kierunku.

- Już wystarczające głęboko jesteśmy w dupie czy jeszcze szukać cię po nocy!

Jeszcze nie ma nocy. Jest troche widno a ja musze przez chwile pobyć sama!!!-odepchneła fgo

- Nie oddalaj się chodziarz. Bądź w zasięgu głosu.

Usiadł przy ognisku.

- Ach te baby

Warknął przecierając oczy.

- Wiec rano idziemy dalej... macie pomysł gdzie, jak i co można tu zeżreć?

Może zapolujemy-zaproponował Marc.
-Ja pójde za nią.-orzekł damian.

- Was wszystkich popieprzyło!

Wstał wydzierając się.

- Może poszła się wysrać i co? Zamierzasz jej dupę podtrzymać? A ty chcesz polować? Zaraz noc a ten debil twierdzi że idzie polować.

Wyraźnie był wściekły.

- Na polowanie chodzi się z rana i nie nie zachęcam cie być wstał koro świt i biegał za wiewiórkami.

Splunął.

- Wiem że to dla was szok ale ruszcie swymi łbami... Zostało wam tam choć trochę rozumu!?

Po czym kr5zyknoł do dziewczyny.

_ Piękna... wracaj szybko pomożesz mi ich pilnować

Ale Martyna nie słuchała. Miała już dość tych kłótni. Popadli w żałosną sytuacje z której nie wiadomo czy się wydostaną a ci co powinni zachować zdrowy umysł teraz awanturują się w najlepsze.
Mogłam posłuchać mamy i nie jechać" Pomyślała.
Usiadła na ziemi, nogi skrzyżowała, wzięła patyk do ręki i zaczęła nim rysować po nagiej glebie.
Ogarniało ją przerażenie. Jeszcze nie za dobrze poznała grupę, nie wie czy może na nich liczyć w dosłownie każdej sytuacji a tu takie nieszczęście.
Przypomniał jej się dom. Weseli rodzice, Na których zawsze można było polegać. Potem przywołała obraz ostatniego dnia z nimi. Poranne śniadanie, podróż autem, czekanie w terminalu. Ostatnie spojrzenie na rodzinę... I odlot.
Och jak bym chciała ich teraz zobaczyć.-Powiedziała na głos wstając.-A niech to. Ide jeszcze kawałek Potem zawróce. Niech sie martwią. Pewnie nawet nie zauważą ile czasu mnie nie ma.

Martyna nie wracała i Damian robił się coraz bardziej niespokojny.
-Mówiąc że zapolujemy nie miałem na myśli obecnej chwili-powiedział Marc

- A kto wie kiedy wariat żartuje.

Warknął wściekły. Jego złość skierowana była głównie na Martynę

- Gdzie ją kur** poniosło. MARTYNA! MARTYNA! Kur*** - przekonał ponownie. - Chyba wszystko poszło jej w cycki omijając mózg...

Rozejrzał się po towarzyszach.

- Musimy jej poszukać... ma ktoś latarkę czy coś?